Bazı cümleler var, o kadar özeller ki, ama bizim gibi mirasyediler yüzünden kıymeti düşmüş, gereken değer verilmemiş. O pak sözler gevezeliklerimiz sırasında alelade çıkmış ağzımızdan. Söyleyen için bir anlam ifade etmeyince duyan için de sıradanlaşmış. Kalp faziletini bilmeyince kulak ne yapsın; duymuş, ama anlamamış… Zamanla da bu cümlelere sağırlaşmış.
Bunların ilki selamlama cümlesi: Es-Selamu aleykum. Bir yere girip çıkarken kullanıyoruz. Anlamını hepimiz biliyoruz: Selam senin üzerine olsun. Bildiğimiz bunun ötesine geçmiyor. Bir müjdeye sevinir gibi sevinemiyor, gözlerimiz aydın olmuyor duyunca. Selamımız ağzımızı doldurmadığı gibi kalbimizi de ferahlatmıyor. Bakın, aslında ne diyoruz biz selam verirken ya da kimin ifadelerini kullanıyoruz? Tane tane yazayım:
Namazımız bitince ne diyoruz hemen? Allahumme, ente’s selamu ve minke’s selam. (Allah’ım, muhakkak ki sen selamsın ve selam/selamet sendendir.” Allah’ın doksan dokuz isminden biri Es-Selâm’dır.[1] Demek ki selamlama ifadesi “Allah’ın Es-Selâm isminin tecellisi senin üzerine olsun.” anlamına gelmektedir.
İnsanoğlunun yaşadığı en güzel his “huzur”, en kötüsü ise “huzursuzluk” yani “kaos”tur. Genel anlamda yeryüzünün huzuru, kişisel olarak da kalplerimizin ve hanelerimizin huzuru Allah’ın (cc) Es-Selâm ismiyle açığa çıkacaktır. Demek ki birbirimizi selamlarken, huzurla dolmamız için dua etmiş oluyoruz. Çizin bu cümlenin altını kara kalemle: “Es-Selamu aleykum cümlesi birbirimize yapacağımız en büyük duadır.”[2] Duanın nasıl görünmez bir ordu olduğundan, özellikle Allah’ın (cc) isimleriyle dua etmenin terkib-i ilaç olduğundan, buna ek olarak müminin kardeşi için yaptığı duanın geri çevrilmeyeceğinden bahsetmeyeceğim bile.
Devam edelim. Ümit ettiğimiz, dua ettiğimiz, hayalini kurduğumuz, sohbetimizi kendisiyle süslediğimiz cennete girerken nasıl karşılanacağımızı biliyor musunuz? Yine bu cümleyle. Rabbimiz (cc) ve melekleri bizi “Selam olsun size!” diyerek buyur edecekler. Demek ki cennette duyacağımız ilk söz, yine bu iki kelime…
Bu kadarcık mı selamın önemi? Elbette değil. Nebi (sav) bize, “İman etmedikçe cennete giremezsiniz.” buyurdu.[3] Sonra da iman etmenin yollarından birinin, “birbirimizi sevmek” olduğunu ifade etti.[4] Ve birbirimizi sevebilmemiz için bir öneri sundu: “Aranızda selamı yayın.”[5] Haydi, çizelim şu cümlenin altını yine kara kalemle: “Selamı yaymak, iman etmeye ve cennete vesiledir.”
İnanın, Kur’ân ve Sünnette konuyla alakalı sayısız nas mevcut. Biz bu kadarla yetinelim ve her birimiz öz eleştiri yapalım. Allah’ın (cc) evinde bir araya geliyoruz. Yukarıda bahsettiğim faziletler önümüze seriliyor. Biz üstüne basıp geçiyoruz. Kastım şu: Mescidlere geldiğimizde bir köşeye geçip oturuyor, hep birilerinin bize selam vermesini bekliyoruz. Gelen giden olmayınca da “Kardeşlik öldü!” diye sızlanıyoruz. İmana ve cennete vesile basit bir ameli dahi ifada zorlanıyoruz. Bir hadis daha yazayım, kazıyalım zihnimize: Peygamberimize (sav) soruyorlar, “Karşılaştığımızda önce kim selam versin?” diye. “Allah’a en yakın olan kişi…” buyuruyor.[6] Düşünsenize kardeşimize, “Es-Selamu aleykum” dediğimizde Allah’a (cc) en yakın olma şerefine nail oluyoruz. Bu kadar güzel bir cümleyi ya karşımızdakinden bekliyor ya da ağzımızda geveleyerek, mana ve ehemmiyetini göz ardı ederek basitleştiriyoruz. Telefonda mesajlaşırken kendi sözcüklerimizi uzun uzadıya yazıyor, Allah’ın selamını, “Sa” yazarak kısaltıyoruz. İki kelimeden müteşekkil ve pek çok fazilet barındıran kolay bir ameli terk edip bizi Allah’a (cc) yakınlaştıracak başka ameller soruşturuyoruz.
Din kolaylıktır. Bizi zorlamayacak iki küçük söze büyük hazineler vadedilmiş. Hazinelerin sahibi, ân itibarıyla okuduklarıyla amel edenlerdir. Zira bu zamanda ihtiyacımız olan “çok bilmek” değil, “bildiklerimizle amel etmek”tir. Es-Selamu aleykum…
[1]. bk. 59/Haşr, 23
[2]. “En güzel isimler Allah’ındır. (Öyleyse) bu isimlerle O’na dua edin.” (bk. 7/A’râf, 180)
[3]. bk. Müslim, 54
[4]. bk. Müslim, 54
[5]. bk. Müslim, 54
[6]. Ebu Davud, 5197; Tirmizi, 2694
İlk Yorumu Sen Yap