Ji Bo Muwehhîdên Dilsoz Meala Qur’ana Pîroz
وَلَقَدْ عَلِمْتُمُ الَّذ۪ينَ اعْتَدَوْا مِنْكُمْ فِي السَّبْتِ فَقُلْنَا لَهُمْ كُونُوا قِرَدَةً خَاسِـ۪ٔينَۚ (65)
65. Andolsun, içinizden Cumartesi Yasağı konusunda haddi aşanları biliyordunuz. Biz onlara: “Alçak/Aşağılık maymunlar olun.” dedik.
(Cumartesi Yasağını çiğneyen ve ceza olarak maymuna çevrilenler, Allah Resûlü’nden (sav) asırlar önce yaşamış bir Yahudi topluluğuydu. Ayetin üslubuna bakılacak olursa, bizzat Medine Yahudileri bu işi yapmış gibi anlaşılır. Evet, atalarının yaptığı yanlışlardan teberrî etmeyenler, İslam nezdinde o cürmün ortaklarıdır. (bk. 7/A’râf, 163-166))
65. Sond be we dizanîbû me çi anîye serê wan ên di roja sebtê/şemîyê de ji hedê xwe borîbûn/zêdegavî kiribûn. Me ji wan re got: “Bibin meymûnên rezil û riswa.”
(Ew ên ku qedexeya roja sebtê binpê kiribûn û wek ceza ketibûn sureta meymûnan de komeke ji Cihûyan bûn ku ew, berî dewra Rasûlullah (sav) çend esir jîyîbûn. Li gor uslûba ayetê wiha fêm dibe ku; tu dibêjî qey Cihûyên Medînê wê karê kirine. Belê; ew ên ku ji kar û fiêlên bav û kalên xwe teberrî nekiribin li cem îslamê hevparê wê cirmê ne. Bnr: 7/A’raf, 163-166)
فَجَعَلْنَاهَا نَكَالًا لِمَا بَيْنَ يَدَيْهَا وَمَا خَلْفَهَا وَمَوْعِظَةً لِلْمُتَّق۪ينَ (66)
66. Bu (cezayı) kendilerinden önce ve sonra gelecek olanlara ibretlik bir ceza, muttakiler için de bir öğüt kıldık.
66. Me ev (ceza), hem ji bo yên pêşîn û hem ji bo yên paşîn re kir cezayeke bi îbret û ji bo mutteqîyan jî kire şîret.
وَاِذْ قَالَ مُوسٰى لِقَوْمِه۪ٓ اِنَّ اللّٰهَ يَأْمُرُكُمْ اَنْ تَذْبَحُوا بَقَرَةًۜ قَالُٓوا اَتَتَّخِذُنَا هُزُوًاۜ قَالَ اَعُوذُ بِاللّٰهِ اَنْ اَكُونَ مِنَ الْجَاهِل۪ينَ (67)
67. (Hatırlayın!) Hani Musa kavmine demişti ki: “Allah, bir inek/sığır kesmenizi emrediyor.” Demişlerdi ki: “Bizimle alay mı ediyorsun?” Musa: “Cahillerden olmaktan Allah’a sığınırım.” demişti.
67. (Bi bîr bînin!) Wê dema Mûsa ji qewmê xwe re got: “Allah, emrê serjêkirina çêlekekê/gamêşekê li we dike.” Gotin: “Tu tinazên xwe bi me dikî?” (Mûsa) got: “Ez xwe dispêrim Allah ku bibim ji cahilan.”
قَالُوا ادْعُ لَنَا رَبَّكَ يُبَيِّنْ لَنَا مَا هِيَۜ قَالَ اِنَّهُ يَقُولُ اِنَّهَا بَقَرَةٌ لَا فَارِضٌ وَلَا بِكْرٌۜ عَوَانٌ بَيْنَ ذٰلِكَۜ فَافْعَلُوا مَا تُؤْمَرُونَ (68)
68. Demişlerdi ki: “Bizim için Rabbine dua et de o ineğin sıfatlarını bize açıklasın.” Dedi ki: “(Allah) buyurdu ki: ‘O ne yaşlı ne de körpe, bu ikisi arasında (orta yaşta) bir inektir. (Bu açıklama üzerine artık) emrolunduğunuz şeyi yapın.’ ”
68. Gotin: “Ji bo me ji Rabbê xwe re dua bike, de bila ji me re beyan bike ka ew çêlekeke çawa ye.” Wî jî got: “(Allah) dibêje: Ew ne pîr e û ne jî sawa/nûza ye, çêlekeke navsere ye.” (Li ser van îzahan) êdî tîştê ku hûn pê hatine emirkirin bikin.”
قَالُوا ادْعُ لَنَا رَبَّكَ يُبَيِّنْ لَنَا مَا لَوْنُهَاۜ قَالَ اِنَّهُ يَقُولُ اِنَّهَا بَقَرَةٌ صَفْرَٓاءُۙ فَاقِعٌ لَوْنُهَا تَسُرُّ النَّاظِر۪ينَ (69)
69. Demişlerdi ki: “Bizim için Rabbine dua et de bize onun rengini açıklasın.” Dedi ki: “(Allah) buyurdu ki: ‘O, bakanlara (huzur verip) ferahlatan, rengi parlak, sapsarı bir inektir.’ ”
69. Gotin: “Ji bo me ji Rabbê xwe re dua bike, de bila rengê wê ji me re beyan bike.” Wî jî got: “(Allah) dibêje: ‘Ew çêlekeke wisan e ku ew (dilrihetî dide) lênêrên xwe û rengê wê beriqî û zipîzer e.’ ”
قَالُوا ادْعُ لَنَا رَبَّكَ يُبَيِّنْ لَنَا مَا هِيَۙ اِنَّ الْبَقَرَ تَشَابَهَ عَلَيْنَاۜ وَاِنَّٓا اِنْ شَٓاءَ اللّٰهُ لَمُهْتَدُونَ (70)
70. Demişlerdi ki: “Bizim için Rabbine dua et de bize onun mahiyetini açıklasın. (Şu ana kadar anlattıkların nedeniyle) inek, kafamızı karıştırdı. Şayet Allah dilerse (ineği bulma konusunda) elbette doğru olanı yaparız.”
70. Gotin: “Ji bo me ji Rabbê xwe re dua bike, de bila ji bo me mahîyeta wê çêlekê beyan bike. (Ji ber vegotinên te yên heta niha) çêlek, serê me tevlîhev kir. Eger Allah daxwaz bike em ê (di mijara dîtina wê çêlekê de) helbet em ê ya rast pêk bînin.”
قَالَ اِنَّهُ يَقُولُ اِنَّهَا بَقَرَةٌ لَا ذَلُولٌ تُث۪يرُ الْاَرْضَ وَلَا تَسْقِي الْحَرْثَۚ مُسَلَّمَةٌ لَا شِيَةَ ف۪يهَاۜ قَالُوا الْـٰٔنَ جِئْتَ بِالْحَقِّۜ فَذَبَحُوهَا وَمَا كَادُوا يَفْعَلُونَ (71)
71. Dedi ki: “Allah buyuruyor ki: ‘Tarla sürme ve ekin sulama işinde çalıştırılmamış, kusursuz, üzerinde benek olmayan bir inektir/boğadır.’ ” (Onlar:) “Şimdi doğruyu söyledin.” dediler ve ineği/boğayı kestiler. Fakat neredeyse onu kesmeyeceklerdi.
(Emri duydukları ilk anda itaat etmiş olsalar herhangi bir inek kesip emre icabet etmiş olacaklardı. Onlar emre uymada ayak diredikçe Allah (cc) zorlaştırdı. Şartlar o derece ağırlaştı ki, neredeyse kesecek inek bulamayacak ve helak olacaklardı.
Bu kıssanın bize bakan yönü şudur: İslam’ı öğrenirken bazı emir ve yasaklar nefsimize ağır gelebilir. Kolaylaştırmanın yolu adım atmaktır. En güçlü dua, emre icabettir. Kul, iradesini ortaya koyduğu zaman Allah’ın (cc) yardımı ve kolaylaştırması peşinden gelir. (bk. 4/Nîsa, 66-70))
71. Got: “Allah wiha dibêje: “Ew çêlekek e/conegayek e ku; ne ketiye binê nîr de û ne cot kirîye û ne jî zevî av daye. Ew bê qisûr e û tê de belekîyek tune. Gotin: “Te niha rast got” û ew çêlekê/conegayê serjê kirin. Lê hindik mabû ku vêya nekirana.
(Benî Îsraîlîyan, dema ku vê emrê bihîstin di heman demê de îteat bikirana kijan çêlekê serjê bikirana ji bo wan meqbul bû. Di îteata emrê Allah de her çiqas înyad/serhişkî dikirin wê karê li ser xwe herî zortir kirin. Piştre şertên li ser wan pir giran bû. Wisan ku hema hema çêlekeke ku serjê bikin peyda nedikirin û di encamê de wê helak bibûna. Di vê qisseyê de tiştê ku em jê fêm bikin ev e: Dema ku em Îslamê nas dikin/hîn dibin, dibe ku hin emir û nehiyên wê li nefsa me giran bê. Di vê mijarê de rêya hêsankirinê avêtina pêgavan e. Duaya herî qewî îcabet û îteata emir e. Dema ku abd vê îradeyê têxe holê, wê bibîne ku hêsankirin û alîkarîya Allah (cc) di pey de tê. Bnr:4/Nîsa, 66-70)
وَاِذْ قَتَلْتُمْ نَفْسًا فَادّٰرَءْتُمْ ف۪يهَاۜ وَاللّٰهُ مُخْرِجٌ مَا كُنْتُمْ تَكْتُمُونَ (72)
72. (Hatırlayın!) Hani siz bir insan öldürmüş ve birbirinizi suçlamıştınız. Allah sizin gizleyip sakladıklarınızı açığa çıkarandır.
72. (Bi bîr bînin!) Dema we mirovek kuşt û we hevdu sucdar dikir. Lê Allah, ya ku hûn vedişêrin derdixe holê.
فَقُلْنَا اضْرِبُوهُ بِبَعْضِهَاۜ كَذٰلِكَ يُحْيِ اللّٰهُ الْمَوْتٰى وَيُر۪يكُمْ اٰيَاتِه۪ لَعَلَّكُمْ تَعْقِلُونَ (73)
73. “Hayvanın bir parçasıyla cesede vurun.” diye emrettik. (O da dile gelip, katilini söyledi.) İşte böylece Allah, ölüleri diriltip ayetlerini sizlere gösterir ki akledesiniz.
73. Me wiha emir kir: “Bi perçeyekî ji wê heywanê li cesedê bidin.” (Ew jî bizar û ziman bû û navê qatilê xwe got.) Allah bi vê awayê mirîyan vedijîne û ayetên xwe nîşanî we dide da ku hûn aqil bigirin.
ثُمَّ قَسَتْ قُلُوبُكُمْ مِنْ بَعْدِ ذٰلِكَ فَهِيَ كَالْحِجَارَةِ اَوْ اَشَدُّ قَسْوَةًۜ وَاِنَّ مِنَ الْحِجَارَةِ لَمَا يَتَفَجَّرُ مِنْهُ الْاَنْهَارُۜ وَاِنَّ مِنْهَا لَمَا يَشَّقَّقُ فَيَخْرُجُ مِنْهُ الْمَٓاءُۜ وَاِنَّ مِنْهَا لَمَا يَهْبِطُ مِنْ خَشْيَةِ اللّٰهِۜ وَمَا اللّٰهُ بِغَافِلٍ عَمَّا تَعْمَلُونَ (74)
74. Bu olaydan sonra kalpleriniz katılaştı. Kalpleriniz taş gibi hatta taştan da katıdır. Oysa öyle taşlar vardır ki ondan nehirler fışkırır. Öylesi vardır ki yarılır ve içinden su çıkar. Öylesi de vardır ki Allah’ın korkusundan yuvarlanır. Allah, yaptıklarınızdan gafil değildir.
74. Piştî vê bûyerê qelbên we hişk bû. Qelbên we bûye weke kevir û heta ji kevir jî hişktir e. Lê kevirên wisan hene ku çem jê diherikin û yên wisan jî hene ku dibin şeq û av jê der dibe û yên wisan jî hene ku ji tirsa Allah gêr dibin/digindirin. Allah ji karên we ne xafil e.
اَفَتَطْمَعُونَ اَنْ يُؤْمِنُوا لَكُمْ وَقَدْ كَانَ فَر۪يقٌ مِنْهُمْ يَسْمَعُونَ كَلَامَ اللّٰهِ ثُمَّ يُحَرِّفُونَهُ مِنْ بَعْدِ مَا عَقَلُوهُ وَهُمْ يَعْلَمُونَ (75)
75. İçlerinden bir grubun, Allah’ın kelamını dinleyip iyice anladıktan sonra, bile bile tahrif ediyor olmalarına rağmen, size inanacaklarını mı umuyorsunuz?
75. Digel ku komek ji nav wan guh didin kelâmullah û qenc fêm dikin û bi zanebûn ew tehrîf dikirin, ma hûn hêvî dikin ku bawerî bi we bînin?
وَاِذَا لَقُوا الَّذ۪ينَ اٰمَنُوا قَالُٓوا اٰمَنَّاۚ وَاِذَا خَلَا بَعْضُهُمْ اِلٰى بَعْضٍ قَالُٓوا اَتُحَدِّثُونَهُمْ بِمَا فَتَحَ اللّٰهُ عَلَيْكُمْ لِيُحَٓاجُّوكُمْ بِه۪ عِنْدَ رَبِّكُمْۜ اَفَلَا تَعْقِلُونَ (76)
76. İman edenlerle karşılaştıkları zaman: “İman ettik.” derler. Kendi aralarında baş başa kaldıklarında ise şöyle derler: “Ne diye Allah’ın size açtığı sırlarınızı onlara anlatıyorsunuz? Allah katında aleyhinize delil olarak kullansınlar diye mi? Akletmez misiniz?”
76. Dema ku ew leqayî mûmînan tên, dibêjin: “Me jî îmân anîye.” Lê dema tenê bi serê xwe dimînin dibêjin: “Ji bo çi ew sir ên ku Allah ji we re vekirîye hûn ji wan re dibêjin? Ji bo ku li cem Rabbê we di aleyha we de bikin delîl (hûn dibêjin)? Hûn aqil nagirin?”
اَوَلَا يَعْلَمُونَ اَنَّ اللّٰهَ يَعْلَمُ مَا يُسِرُّونَ وَمَا يُعْلِنُونَ (77)
77. (Yoksa onlar) gizlediklerini ve açıktan yaptıklarını Allah’ın bildiğini bilmiyorlar mı?
77. (Qey ew) nizanin ku Allah bi tiştên ew vedişêrin û yên ku bi eşkerehî dikin dizane?
وَمِنْهُمْ اُمِّيُّونَ لَا يَعْلَمُونَ الْكِتَابَ اِلَّٓا اَمَانِيَّ وَاِنْ هُمْ اِلَّا يَظُنُّونَ (78)
78. Onların içinden Kitab’ı bilmeyen ümmiler vardır. (Kitab’a dair) birtakım emaniyye/kuruntuya/kulaktan dolma bilgiye sahiplerdir ve onlar yalnızca zannetmektelerdir.
(Yüce Allah, bazı insanların Kitab’a dair bilgisini “emaniyye” diye isimlendirir. “Umniyye” kelimesinin cem’i/çoğulu olan emaniyye üç ayrı anlama sahiptir. (bk. Zadu’l Mesir)
a. İbni Abbas (ra) ve Mücahid kelimeyi “yalan” olarak tefsir etmişlerdir. Yani onlar Kitab’a dair yalan yanlış bilgilere sahiplerdir ve insanların uydurduğu bilgileri Kitab’ın bilgisi sanmaktalardır.
b. Katade (rh) kelimeyi “kuruntu/temenni” olarak tefsir etmiştir. Kur’ân’ın farklı ayetlerinde de bu anlamda kullanılmıştır. (bk. 4/Nîsa, 119, 123; 57/Hadîd, 14) Yani onların bir takım temennileri vardır (cennete girecekleri, üstün oldukları vb.) ancak bu temennileri Kitap doğrulamaz.
c. Zeccac ve Kisai (rh) kelimeyi “yüzünden okuma/tilavet” olarak tefsir etmişlerdir. Hac Suresi 52. ayette kelime bu anlamda kullanılmıştır. Yani Kitab’ı fıkhetmeden, anlamaksızın yanlızca yüzünden okurlar.
Kitab’ı emaniyye çevirmek; yalan yanlış bilgileri Kitab’a arzetmeden, kitabi bilgi diye kabul etmektir.
Kitab’ı emaniyye çevirmek; anlamadan, sırf hatim devirmek için Kitab’ı okuyup, anlamadığı Kitab’ı çokça okumuş olmakla övünmektir (tekasür).
Kitab’ı emaniyye çevirmek; anlamadığı ve yaşamadığı, onunla hükmetmediği ve rehber edinmediği, ihtilaflarda hakem kılmadığı ve onunla cihad etmediği… Kitab’ın kendini cennete götüreceğini temenni etmektir.
Şu bir gerçek: Bir Allah’ın indirdiği munezzel/indirilmiş din vardır. Bu, Kitap ve onu tebliğ edip açıklayan Resûl’dür. Birde şeytanın temennilerle/kuruntularla uydurduğu muharref/uydurulmuş din vardır. Bu da hurafeler, menkıbeler, din adına vahye dayanmaksızın uydurulan bilgilerdir. Ayrıca bk. 4/Nîsa 105; 7/A’râf, 170)
78. Ji nav wan hinek jî ûmmî/nexwende hene. (Der heqê) kitêbê de xwedîyê hin emanîyyê/wasewasê/gumreşîyê ne û hemû jî guman/zen dikin.
(Allah (cc) agahîya hin însanan a der heqê kitêbê de bi navê “emanîyye” binav dike. Emanîyye, kelîmeya pirjimar/cem’î ya “umnîyye” ye û tê ser sê maneya. (Bnr. Zadu’l Mesîr)
a. Îbnî Abbas (ra) û Mucahîd vê kelîmeyê wek “derew” tefsîr dikin. Yanê ew der heqê kitêbê de xwedîyê agahîyên çewt û xwar in û van malumatên ku hin însanan lihev anîne ew zen dikin ku îlmekî ji kitêbê ye.
b. Katade (rh) vê kelîmeyê wek “gumreşî/temenî” tefsîr kirîye. Di ayetên cuda yên di Qur’anê de jî di vê manê de hatîye bikaranîn. (Bnr. 4/Nîsa, 119, 123; 57/Hadîd,14) Yanê (ketina cennetê û serdestbûna wan û hwd.) hin temenîyên wan hene lê belê kitêb van temenîyên wan nasediqîne/narastîne.
c. Zeccac û Kisaî (rh) vê kelîmeyê wek “tîlawet/ xwendina ji rû ve” tefsîr kirine. Di ayeta 52. ya sûreya Hacc de di vê maneyê de hatîye bikaranîn. Yanê kitêbê bê fiqih û nefêmkirî, bitenê ji rû ve dixwînin.
Vegerandina kitêbê bi emanîyyê ve; qebûlkirina malumatên çewt û xwar wekî ku agahîyên kitêbî ne bên pêşkêş kirina kitêbê ye.
Vegerandina kitêbê bi emanîyyê ve; xwendina kitêbê ya nefêmkirî xetimkirina kitêbê û pesinandina bi zêde xwendina kitêbê ye (tekasûr).
Vegerandina kitêbê bi emanîyyê ve; temenî kirina ku ev kitêb wê mirov têxe cennetê ye, lê belê kesê vê temenîyê dike kitêbê fêm nake û naxe jîyana xwe û pê hukim nake û wê ji xwe re rehber nagire û di îxtîlafên xwe de serî lê nade û nake hakem û pê cîhad nake…
Ev heqîqet e: Dîneke munezzel/daxistî heye ku Allahê wahîdu’l ehed ew nazil kirîye. Ev jî kitêb û ya ku ew teblîx kirîye pêxember e. Ya din, dîneke muxarref/lihevanînî heye. Ev jî wekî xûrafeyan û menqîbeyan hin agahîyên şapînozî ne ku bê spartina wehîyê li ser navê dîn hatine lihevanîn. (Wekî din bnr. 4/Nîsa 105; 7/A’râf, 170)
فَوَيْلٌ لِلَّذ۪ينَ يَكْتُبُونَ الْكِتَابَ بِاَيْد۪يهِمْ ثُمَّ يَقُولُونَ هٰذَا مِنْ عِنْدِ اللّٰهِ لِيَشْتَرُوا بِه۪ ثَمَنًا قَل۪يلًاۜ فَوَيْلٌ لَهُمْ مِمَّا كَتَبَتْ اَيْد۪يهِمْ وَوَيْلٌ لَهُمْ مِمَّا يَكْسِبُونَ (79)
79. Az bir dünyalık elde etmek için elleriyle kitap yazan, sonra da: “Bu, Allah’ın katındandır.” diyenlere yazıklar olsun. Elleriyle yazdıklarından ötürü yazıklar olsun onlara! (Uydurdukları kitaplar için: “Allah tarafından yazdırıldı.” diyerek) elde ettikleri kazançtan ötürü de yazıklar olsun onlara.
(Tarih boyunca çıkar elde etmek için kitaplar yazan ve bunu Allah’a (cc) nispet eden insanlar var olagelmiştir. Kimi rüyasında, kimi ilham yoluyla, kimi de Peygamber (sav) tarafından kendisine kitap verildiğini iddia etmiş ve etrafına insan toplamıştır. (bk. 3/Âl-i İmran, 78; 6/En’âm, 93))
79. Xwelî li serê wan kesan be ku bi destê xwe kitêb dinivisînin û paşê ji bo ku bi buhayekî erzan bifroşin, dibêjin: “Ev ji cem Allah nazil bûye!” Ji ber (kitêbên lihev anîne û gotina wan ya ‘Vêya Allah nivîsandîye’ û) qezenca ku bi dest xwe xistine jî xwelî li serê wan be.
(Di dirêjahîya dîrokê de ji bo hin menfeatan bi dest bixin gelek mirovan bi destê xwe kîtêban nivîsandine û vêya jî nisbetê Allah (cc) kirine. Hin ji wan wiha îdîa kirine ku; ev kitêb jê re bi wasiteya xewnê an bi îlhamê an jî ji teref pêxember (sav) bixwe hatîye dayîn. Bnr: 3/Al-î Îmran, 78; 6/En’am, 93)
وَقَالُوا لَنْ تَمَسَّنَا النَّارُ اِلَّٓا اَيَّامًا مَعْدُودَةًۜ قُلْ اَتَّخَذْتُمْ عِنْدَ اللّٰهِ عَهْدًا فَلَنْ يُخْلِفَ اللّٰهُ عَهْدَهُٓ اَمْ تَقُولُونَ عَلَى اللّٰهِ مَا لَا تَعْلَمُونَ (80)
80. Dediler ki: “Sayılı günler dışında ateş bize dokunmayacaktır.” De ki: “Allah katından (bu konuya dair) bir söz mü aldınız? (Şayet öyleyse) Allah sözünden dönmez. Yoksa siz Allah hakkında bilmediğiniz şeyler mi söylüyorsunuz?”
(Kitap ehli müşriklerin sapkın Allah tasavvuru için bk. 5/Mâide, 64)
80. Gotin: “Ji çend rojên bihejmar pê ve agir bi me nakeve.” Bibêje: “Ma qey we (li ser vê mijarê) ji Allah peyman sitendiye?” (Eger wisan be) Allah ji ehda xwe venagere. Nexwe hûn der heqê Allah de tiştên ku hûn pê nizanin dibêjin?”
(Ji bo tesewwûra rêşaş ku muşrîkên ehlê kitêb der heqê Allah de dipejirînin bnr. 5/Maîde, 64)
بَلٰى مَنْ كَسَبَ سَيِّئَةً وَاَحَاطَتْ بِه۪ خَط۪ٓيـَٔتُهُ فَاُو۬لٰٓئِكَ اَصْحَابُ النَّارِۚ هُمْ ف۪يهَا خَالِدُونَ (81)
81. (Hayır, öyle değil!) Bilakis, kim bir günah işler ve günahı onu her yönden kuşatırsa; bunlar ateşin ehlidir ve orada ebedî kalacaklardır.
81. (Nexêr ne wisan e!) Berevajî, kî gunehekî bike û gunehê wî ji her alîyê ve dor lê bipêçe; êdî ew ehlê cehennemê ne û ew di wir de ebedî dimînin.
وَالَّذ۪ينَ اٰمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ اُو۬لٰٓئِكَ اَصْحَابُ الْجَنَّةِۚ هُمْ ف۪يهَا خَالِدُونَ (82)
82. İman edip, salih amel işleyenler ise; işte bunlar cennetin ehlidir ve orada ebedî kalacaklardır.
82. Ew ên îmân anîne û amelên salih dikin jî; ha ewana ehlê cennetê ne û wê di wir de ebedî bimînin.
وَاِذْ اَخَذْنَا م۪يثَاقَ بَن۪ٓي اِسْرَٓاء۪يلَ لَا تَعْبُدُونَ اِلَّا اللّٰهَ وَبِالْوَالِدَيْنِ اِحْسَانًا وَذِي الْقُرْبٰى وَالْيَتَامٰى وَالْمَسَاك۪ينِ وَقُولُوا لِلنَّاسِ حُسْنًا وَاَق۪يمُوا الصَّلٰوةَ وَاٰتُوا الزَّكٰوةَۜ ثُمَّ تَوَلَّيْتُمْ اِلَّا قَل۪يلًا مِنْكُمْ وَاَنْتُمْ مُعْرِضُونَ (83)
83. (Hatırlayın!) Hani biz İsrailoğullarından: “Yalnızca Allah’a ibadet edin, anne babaya, yakın akrabaya, yetimlere ve miskinlere/ihtiyaç sahibi yoksullara iyilik yapın. İnsanlara güzel söz söyleyin. Namazı dosdoğru kılın, zekâtı verin.” diye söz almıştık. Sonra pek azınız hariç (büyük çoğunluğunuz) sözünüzden döndünüz ve hâlâ yüz çevirmeye devam etmektesiniz.
83. (Bi bîr bînin!) Me ji Benî Îsraîlîyan soz sitendibû û me gotibû: “Hûn ji Allah pê ve ji kesî re îbâdet nekin û li dê û bavê xwe û merivên xwe û sêwîyan û miskînên/xîzanên hewcedar re qencîyê bikin. Ji însanan re gotinên xweş bibêjin. Nimêja xwe rasterast bikin û zekâta xwe bidin.” Piştre ji xeynî pir hindik kesan (pirên we) ji ehda xwe zivirîn û hê jî rû vedigerînin.
İlk Yorumu Sen Yap