Ben yetim, garib bir çocuğum.
Babasız, boynu bükük.
Saçımı okşayan da yok, kucaklayan da
Derdimi anlayan da yok anlamaya çalışan da
Oysa ben de diğer çocuklar gibiydim
Her akşam babamın yolunu gözlerdim.
Elindeki paketlerdeydi öncelikle gözüm
Neler getirmiş diye merak ederdim.
Sonra gözlerine dikerdim gözlerimi.
Bana ne söyleyeceğini merakla beklerdim.
Canım yavrum derdi hep…
Nasılsın? Bugün nasıl geçti bakalım?
Ve kucaklardı beni… Başlardı koyu muhabbetim.
Başımı okşamayı eksik etmezdi hiç.
Ve öpüp sık sık seni seviyorum demeyi ihmal etmezdi…
Sonra ne mi oldu? Ayrılık yazıldı kaderimize.
Minik ellerim ayrı düştü onun güçlü ellerinden.
Minik yüreğim burkuldu sevgisizlikten.
Minik başım, yaslanacak omzunu kaybetti bir an…
Ne mi oldu?
Babam esir oldu.
Belki de şehit oldu.
Ne olduğunun ve nasıl olduğunun ne önemi var?
Önemli olan yetim oluşum, garib oluşum.
Gidiyorum dedi.
Vedalaştık.
Sensiz ne yaparım ben deyince,
Benim dava arkadaşlarım, yoldaşlarım var dedi.
Beni aratmayacaklar, yokluğumu sana hiç hissettirmeyecekler diye ekledi.
Ve sonra seni Allah’a emanet ediyorum diyerek gitti.
O günden beri o dava arkadaşlarının kapımızı çalmasını bekliyorum.
Gelen yok…
Hâlimi, hatrımı soran yok.
Derdimle dertlenen, hastalığımla sancılanan yok.
Kimsesizliğime kimse olan, sessiz hayatıma ses katan yok.
Uzun kış gecelerinde de yalnızım, güneşli yaz günlerinde de…
Herkes gezerken babasıyla ben arkalarından bakakalırım…
Sonra… Sonra başımı eğer sessizce ağlarım.
Akıttığım gözyaşları babam için değil.
Onun emanetine sahip çıkmayan dava arkadaşlarına âhım.
Hani ben sizlere emanettim?
Beni kime emanet ettin baba?
Daha kendi çocuğunu doğru dürüst kucaklamayanlara mı?
Beni kime emanet ettin baba?
Evladının ihtiyaçlarına aldırmayanlara mı?
Beni kime emanet ettin baba?
Evladıyla geçirdiği vakti kayıp sayanlara mı?
Beni kime emanet ettin baba?
Kendi çocuğunun derdine derman olmayanlara mı?
Yine bir bayram sabahı baba;
Kapıyı çalan yok…
İlk Yorumu Sen Yap